آلوئه ورا و کاربردهای آن
در این مقاله قصد داریم به بررسی آلوئه ورا و کاربردهای آن بپردازیم.
آلوئه ورا ، گیاهی شبیه کاکتوس است که برای هزاران سال با اهداف پزشکی سنتی مورد استفاده قرار می گرفته است. برگ های آلوئه را می توان به دو محصول اساسی تقسیم کرد:
لاتکس ، یک مایع زرد تلخ در زیر اپیدرم برگ و ژل ، یک ماده بی رنگ و بی مزه در قسمت داخلی برگ. هر دو آنها دارای اجزای بیولوژیکی فعال زیادی هستند ، به طور عمده آنتراكینون ها و پلی ساكاریدها (فعال ترین آن آكمنان است) ، كه ممكن است به تنهایی یا سینرژیستیک عمل كنند.
مطالعات علمی از استفاده از آلوئه ورا در مرطوب کننده های آرایشی ، خمیردندان ها و غیره ، مواد غذایی به عنوان ترکیبات طعم دهنده یا نگهدارنده محصولات تازه و در داروهای انسان و حیوانات پشتیبانی می کند. به نظر می رسد آلوئه ورا به دلیل اثرات ترمیم زخم ، ضد التهاب ، ایمنی ، ضد دیابت ، آنتی اکسیدان ، ملین ، ضد باکتری ، ضد قارچ ، ضد ویروس و ضد تومور شرایط مختلفی را درمان می کند.
علاوه بر این برنامه ها می توان از آن در برنامه غذایی حیوانات نیز استفاده کرد تا از مزایای آنها حداکثر استفاده را برد.
آلوئه ورا هزاران سال است که در طب عامیانه برای خواص درمانی به ویژه پوست از آلوئه ورا استفاده می شود. این گیاه یکی از قدیمی ترین گیاهان شناخته شده است و اولین استفاده مستند آن توسط انسان، به یک پاپیروس مصری در ۳۵۰۰ سال قبل از میلاد مسیح برمی گردد.
فیلسوف یونانی ارسطو در مورد اثر دارویی مفید آلوئه ورا نوشت ، در حالی که منابعی در کل کتاب مقدس نیز وجود دارد. یونانیان باستان ، رومی ها ، چینی ها و هندی ها از آن استفاده می کردند. در اوایل دهه ۱۸۰۰ آلوئه ورا به عنوان ملین در ایالات متحده استفاده می شد.
علاوه بر این ، استفاده بالینی مدرن از دهه ۱۹۳۰ با گزارش موفقیت درمان سوختگی با اشعه ایکس و رادیوم آغاز شد.
آلوئه ورا نام خود را از کلمه عربی “Alloeh” گرفته است که به معنی “ماده تلخ درخشان” است ، برگها و Vera به معنای “واقعی” در لاتین است. این گونه برای اولین بار توسط کارل لینئوس در سال ۱۷۵۳ توصیف شد که طبقه بندی زیر را پیشنهاد کرد:
Aloe barbadensis Mill.،Aloe indica Royle، Aloe perfoliat L. var Vera و Aloe vulgaris Lam.
بیشتر گیاهان آلوئه سمی نیستند ، اما تعداد کمی از آنها بسیار سمی هستند. حدود چهار گونه اصلی از میان تقریباً ۴۲۰ گونه وجود دارد که دارای خواص دارویی هستند و از جمله آنها می توان به آلوئه ورا که قوی ترین و در نتیجه محبوب ترین گیاه است ، اشاره کرد که به عنوان گیاه زینتی نیز به طور گسترده ای پرورش داده می شود.
دامنه طبیعی آلوئه ورا نامشخص است زیرا این گونه به طور گسترده ای در سراسر جهان و البته بیشتر در آفریقا به طور وحشی رشد می کند. این گیاه در بیشتر مناطق نیمه گرمسیری و گرمسیری از جمله آفریقای جنوبی و آمریکای لاتین رشد می کند ، بعدها در قرن هفدهم به چین ، هند و مناطق مختلف اروپای جنوبی معرفی شد.
آلوئه ورا گیاهی شبیه کاکتوس است ، گرچه به پیاز ، سیر و مارچوبه مربوط است. این گیاه بدون ساقه است و دارای برگهای مثلثی و گوشتی است که رنگ آن از سبز خاکستری تا سبز روشن و در حاشیه برگها دارای دندانهای سفید کوچک است. برگها از سه لایه تشکیل شده اند: یک ژل داخلی ، یک شیره زرد و یک لایه ضخیم خارجی متشکل از ۱۵-۲۰ سلول به نام پوست.
از برگهای آلوئه مدتهاست که برای اهداف پزشکی و آرایشی و همچنین در غذاهای سالم استفاده می شود اما درک روشنی یا تجزیه و تحلیل علمی از اساس چنین خواصی وجود ندارد. به گفته محققان دیگر آلوئه ورا را می توان به دو محصول اساسی ، لاتکس و ژل تقسیم کرد.
لاتکس ، که تقریباً ۲۰-۳۰٪ وزن کل برگ را نشان می دهد که به عنوان “آب آلوئه” یا “شیره آلوئه” نامیده می شود ، یک ترشح زرد تلخ از لوله های حلقوی زیر اپیدرم برگ است. برگهای جوان در مقایسه با برگهای قدیمی تر دارای غلظت بیشتری از اجزای لاتکس هستند. از طرف دیگر ، ژل بی رنگ و بی مزه ، تفاله یا موسیلاژ سلولهای پارانشیم گیاه در قسمت داخلی برگ است.
در اوایل سال ۱۹۴۱ گزارش شد كه پالپ برگ آلوئه ورا حاوی ۹۸٫۵٪ آب و قسمت غیر محلول در الكل آن موسیلاژی حاوی اسید اورونیك ، فروكتوز ، قندهای قابل هیدرولیز و آنزیم ها است. امروزه مشخص شده است كه ژل تقریباً ۷۰- ۸۰٪ وزن کل برگ ، و به عنوان جز ذخیره کننده آب و انرژی گیاه عمل می کند.
وقتی از کل برگ گیاه آلوئه ورا استفاده می شود، تشخیص اینکه اثرات بیولوژیکی آنها به ژل یا لاتکس نسبت داده می شود ، دشوار است. زیرا در طول آماده سازی ژل ترکیبات ترشحات ممکن است نفوذ کنند.
در ادامه مطلب در مورد اجزای بیولوژیکی، مکانیسم عملکرد-مصارف و کاربردها، موارد استفاده در مواد غذایی، مصارف دارویی، کاربرد در تغذیه حیوانات در خصوص این گیاه بحث شده است.
برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.