هوش ترکیبی در طراحی معماری و شهرسازی

هوش مصنوعی (Artificial Intelligence یا AI) و هوش انسانی دو مفهوم متفاوت هستند که هر یک دارای ویژگی‌ها و قابلیت‌های خاص خود می باشند. در اینجا به تفاوت میان هوش مصنوعی و هوش انسانی می پردازیم:

هوش انسانی به معنای مجموعه ای از قابلیت‌ها و صفات عقلی و شناختی است که در انسان یافت می‌شود. این قابلیت‌ها شامل تفکر، تصمیم‌گیری، یادگیری، حافظه، شناخت، ارتباطات اجتماعی و… می‌شوند. هوش انسانی به طور کلی از ارتباط بین اطلاعات، تجربیات، مسیرهای شناختی و توانایی تفکر و تصمیم‌گیری تشکیل شده است.

هوش مصنوعی به معنای قابلیت دستگاه‌ها و کامپیوترها برای تعامل با محیط پیرامون و انجام وظایفی است که در ابتدا به عنوان وظایف انجام شده توسط انسان‌ها شناخته شده‌اند. هوش مصنوعی شامل الگوریتم‌ها، روش‌های یادگیری، شبکه‌های عصبی، پردازش تصویر و صدا و … است. هدف هوش مصنوعی ایجاد سیستم‌هایی با قابلیت تصمیم‌گیری و یادگیری هوشمند است که توانایی حل مسائل پیچیده را داشته باشند. در واقع هوش مصنوعی در یک محیط کنترل شده در انجام وظایف مبتنی بر نوع خاصی از داده‌ها که به طور دقیق و به خوبی تعریف شده‌اند، مهارت بالایی دارد.

هوش ترکیبی در معماری، به منظور بهبود کیفیت زندگی شهری و ارتقای عملکرد سیستم‌های شهری استفاده می‌شود. این رویکرد، با ترکیب فناوری‌های مختلف همچون شبکه‌های حسگر، اینترنت اشیاء، یادگیری عمیق، تحلیل داده‌ها و هوش مصنوعی با ایجاد تعامل بین انسان و محیط مسکونی، بهبود کیفیت زندگی شهری و ارتقای کارایی سیستم‌های شهری منجر می‌شود.

یکی از مزایای اصلی هوش ترکیبی در معماری، بهبود کیفیت زندگی شهری است. با استفاده از شبکه‌های حسگر، می‌توان محیط مسکونی را مانیتور کرده و بهبود کیفیت هوای داخلی ساختمان‌ها و همچنین کنترل و مدیریت صدا و نور را بهبود بخشید و می‌توان مصرف انرژی در ساختمان‌ها و سیستم‌های روشنایی و تهویه مطبوع را کاهش داد.

در کل، هوش ترکیبی در معماری، با ترکیب فناوری‌های مختلف و مدیریت هوش انسانی، با کاهش مصرف انرژی، بهره‌وری بیشتر و بهبود مدیریت محیط مسکونی، بهبود زندگی شهری را برای ساکنان شهرها به دنبال دارد. به طور خلاصه، هوش ترکیبی در معماری به منظور بهبود کیفیت زندگی شهری و ارتقای عملکرد سیستم‌های شهری با استفاده از ترکیبی از هوش انسانی و هوش مصنوعی استفاده می‌شود.